Jacques Smeets schreef al gedurende de laatste tien jaar van zijn werkzame leven als politieman poëzie. In eerste instantie gebruikte hij deze uitingswijze uitsluitend in zijn autobiografische boeken, maar later, vooral na zijn pensioen, ging het schrijven van poëzie een eigen leven leiden. Hij merkte dat hij zich daarbij steeds vaker liet inspireren door ervaringen, gebeurtenissen en beelden uit de wereld van de kunst, het leven, zijn leven en de dood. Hij droeg zijn gedichten steeds meer en vaker voor op kleine podia en combineerde de poëzie met muziek. Intussen heeft hij optredens verzorgd met een drietal trio's, te weten met drie sopranen Southern Voice, met Trio Vivente, twee fluitisten en een gitarist en met L3, twee instrumentalisten en een zanger. Met dit laatste trio verzorgde hij het laatste optreden voor de coronapandemie. Het is nu een kwestie van uitkijken naar een vervolg. Gedurende de pandemie ontstond steeds meer de drang om een aantal van zijn gedichten te bundelen. De 70 gedichten in deze bundel zijn met grote zorg geselecteerd uit een paar honderd gedichten, welke Jacques tot nu toe had geschreven. 65 Gedichten zijn voorzien van een foto, waardoor de poëzie een extra dimensie vormt. De titel 'Dichterbij het leven en de dood' geeft wel aan hoe dicht Jacques met zijn poëzie komt bij het leven, zijn leven en het onvermijdelijke en onherroepelijke eind daarvan. Met een voorwoord door Lulu Wang. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie