Een sensuele, genotzuchtige man, die door het leven en in het bijzonder door de vrouwen nogal verwend is, komt tegenover zijn ouderdom te staan. Nauwkeurig vermeldt hij in zijn dagboek hoe hij toch nog aan zijn gerief komt. Blij als er nog eens liefde wordt geboden, berustend als hij seks moet kopen. En hij bestudeert zijn eigen ontwikkeling in de seksuele beleving wanneer hij impotent begint te worden. Perversie sluipt binnen, bij hem van masochistische aard. Het is niet dat hij vernederd wil worden, maar hij moet wat steviger worden aangepakt om nog iets te voelen. We lezen dus over zijn laatste verhoudingen en over zijn hoerenbezoek. Vernederende conclusies gaat hij niet uit de weg. In onze tijd moet je jong zijn en de ouderen doen dus hun best dat te lijken. Ze sterven in spijkerbroek. Aan deze komedie doet de schrijver van dit dagboek niet mee en daardoor wordt hier over de lichamelijke en geestelijke kant van het ouder worden allerlei gezegd dat je elders vergeefs zoekt. Ongebruikelijk zijn ook de ronduit reactionaire ideeën van de auteur. Revolutie, vrijheid, gelijkheid - al die begrippen blijken hem in zijn jonge jaren al niet te hebben aangesproken, maar ze doen het nu nog minder. Terwijl hij niet alleen staat in deze bedenkingen - die de laatste jaren toch gefluisterd mogen worden - ziet hij een mogelijk heil echter waar niemand die durft te zien: in het herstel van een openlijke standenmaatschappij. Niet dat hij zich beter voelt of de beste, hij zegt graag op te zien tegen anderen als ze dat waard zijn. En zo horen we ook het een en ander over zijn esthetische en literaire belangstellingen. Er wordt vaak gesproken over de cultuur. Niet de simplistische cultuur die zo ongeveer de religie is komen vervangen; de auteur spreekt zelfs van een 'muzenplaag'. Nee, iets geheel anders, dat ook geïllustreerd wordt met menig origineel citaat. Kortom, een dagboek dat een kennismaking betekent met andere ideeën dan de voorspelbare en veilige opvattingen van onze media. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie