Sommigen menen dat door de gelijkheid van man en vrouw er geen vrouwelijke en mannelijke schrijvers meer bestaan, maar alleen nog goede en slechte. Echter, bestaan er dan ook geen mannelijke en vrouwelijke minnaars meer? En willen we wel zo veel gelijkheid? Het verhaal wordt er zeker niet mooier en spannender van. Onderzoek toont aan dat mannen en vrouwen echt anders lezen en schrijven, met andere interesses, ervaringen en emoties. Wie een tijdschriftenwinkel binnenloopt ziet onmiddellijk hoe sterk de dames- en herenbladen verschillen. Opmerkelijk: ook de geëmancipeerde, hoogopgeleide vrouw leest soms (stiekem) de Bouquetreeks, een kasteelromannetje of de Linda. De meeste vrouwen lezen en schrijven sowieso liever lichtvoetige boeken dan serieuze literatuur. Als alles en iedereen gelijk is, mag er dan ook geen verschil meer zijn tussen literatuur en lectuur? Of tussen kunst en kitsch? Maar gaat dit niet ten koste van de kwaliteit? Tussen de Bijenkorf en Hema, tussen een snackbar en restaurant, is er immers ook verschil. En zijn recensenten als beroepslezers als politici die beroepshalve politiek bedrijven? Dat het vak hierdoor zijn glans verliest. Deze en talloze andere prikkelende vragen komen in dit boekje aan bod. De lezer zal verbaasd zijn, misschien 't meest over zichzelf. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie