HARD GRAS 134 opent met ‘Requiem voor De Kuip’ van Willemijn van Dijk. Over hoe familiegeschiedenis van Willemijn nauw verweven is met die van de grasmatten van Feyenoord. In ‘Geen hogere wiskunde’ geeft Arjen Fortuin een briljante analyse van de succesfactor die Johan Derksen en VI heet. Waarom we liever naar Voetbal Inside kijken dan naar de voetbalpraatprogramma’s van de nos. En hoe Voetbal International ineens een hele markt aan voetballezers creëerde. ‘De nos speelde op kunstgras, bij rtl vlogen de natte graspollen door de lucht.’ Henk Spaan benaderde historica Nadia Bouras nadat ze ‘kom maar op, motherfucker’ zei in een Volkskrant-interview. Hij dacht: wie zo reageert, heeft vroeger op straat gevoetbald. En dat klopt. In ‘Niks wondersloffen’ vertelt Bouras hoe ze al voetbalde toen vrouwenvoetbal nog lang niet bestond. En dat ze ze allemaal dolde. Mark van den Heuvel schrijft een mooi stuk over zijn twee banen die goed te combineren zijn. Bloedkoerier tussen ziekenhuizen in heel Europa en voetbaljournalist. Tip van Henk Spaan: ‘Terwijl je rijdt, denk je.’ Verder schrijft Frank Heinen over Ghislaine Maxwell (de vrouw die Jeffrey Epstein hielp), haar vader en hun voetbalclubs. Judith Spiegel over de kleine voetbalcultuur op de Filipijnen. Erik Brouwer over een Joods voetbaltalent in Wenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. David Winner over de Chinese jaren van Arie Haan. En Daan Heerma van Voss haalt Winston Bogarde aan als Vergeten Titaan. Het sluitstuk is een liefdesverklaring van Danielle Kliwon aan Karim Benzema. Zij zag vijftien jaar geleden al dat hij de beste was. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie