Gitzwarte wimpers, prachtige haren en een stralende klaterlach. Margaux is zes. Ze ravot, bruist en springt door het leven. Maar dan krijgt ze bloedneuzen die nauwelijks te stoppen zijn. Blauwe plekken in haar gezicht en op haar beentjes. Een verkoudheid die maar niet over wil gaan. Niet veel later volgt, als een mokerslag, de diagnose: Margaux’ beenmerg functioneert niet meer. Het is het begin van een gevecht voor haar leven, maar Margaux geeft de moed niet op. Een jaar later beslissen de artsen dat enkel een stamceltransplantatie Margaux’ jonge leventje nog kan redden. Die ultieme redding luidt echter het einde in, wanneer een geschikte donor op het allerlaatste moment afhaakt … In Voor Margaux vertelt mama Goedele over hoe haar dochter vocht en sterk was, maar huilde als niemand het zag. Dit is het verhaal van een klein meisje dat haar mama kracht gaf en van een mama die haar enige kind op haar beurt moed insprak. De ongelijke strijd voor het leven verloren ze, hun glimlach echter geen seconde. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie