Vanaf Jean-Jacques Rousseau (1712-1778) zijn we in de greep van het verlangen naar echtheid en authenticiteit. Naar de natuur, naar spontaniteit, jeugd, vriendschap en liefde. Meer dan 300 jaar geleden werd Rousseau geboren, maar de uitvinder van het ik is nog altijd onder ons. Dankzij sociale media snappen we meer dan ooit dat we onszelf moeten spelen. Denk ook aan de geregisseerde echtheid van het programma Boer Zoekt Vrouw en de door mediatraining gestuurde oprechtheid van de politicus. Er loopt een rechte lijn van Rousseau naar de smiley en andere emoticons. Maar authenticiteit is onmogelijk. Dat laat Rousseau onbedoeld zien. Vooral in zijn eigen leven, waarover hij uitvoerig schrijft. De paradoxen daarin zijn niet te wijten aan de dwarsheid van deze soms hysterische filosoof, maar aan het verlangen naar echtheid zelf. Eerlijkheid leidt tot hypocrisie, heimwee naar de natuur tot aanstellerij. In zijn hoorcollege zet Maarten Doorman uiteen hoe we nog steeds in zulke verlangens vastzitten en vraagt hij zich af of we kunnen ontsnappen aan de erfenis van Rousseau. Inhoud H1. Rousseau's Bekentenissen H2. Authenticiteit. Descartes en Augustinus H3. Rousseau en de natuur H4. De erfzonde van het authentieke H5. Rousseau en de cultuur H6. Rousseau en de kinderen H7. Nog eens: Émile H8. Rousseau, de media en wijzelf H9. Kunst en authenticiteit H10. Eerlijkheid in de politiek H11. Onder het juk van de authentieke leerervaring H12. Reclame, voedsel, toerisme H13. Valkuilen van de nostalgie H14. Rousseau's verlangen en Charles Taylor H15. Biologisch voedsel: traditie en kwaliteit H16. Vooruitgang als traditie met kwaliteit Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie