In een dure villawijk woont een tandarts genoegzaam en tevreden met zijn mooie vrouw. In dezelfde provinciestad, in een eenvoudige nieuwbouwbuurt, leeft een oorlogsweduwe met haar zoon. De vereniging Het Smalspoor onderhoudt als publieksattractie een miniatuurspoorlijntje, compleet met locomotieven, rijtuigen, stadjes, stations, spoorwegovergangen, bruggen, enzovoorts, geheel in Madurodam stijl. De leden van de vereniging zetten zich met al hun hartstocht belangeloos in voor het oude vakmanschap. De kameraadschap onder elkaar voelt als een warme deken. Totdat een lid een brief krijgt waardoor alles verandert. Vanaf dan krijgt Het Smalspoor een andere betekenis en lading. Een spoor dat terugvoert naar het verleden en het bestaan doet wankelen. In deze tweede roman van Celeste Lupus speelt opnieuw de ongewisheid in ieders bestaan, ook al lijkt het zoveel zekerheden te bieden. Het verhult zaken en dingen waarvan men geen weet kan hebben, totdat het zich aandient. Lotgevallen van doorsnee stervelingen, beheerst door gebeurtenissen van vroeger, die hun schaduwen vooruit blijven werpen. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie