'Ha! Als het leven eens een liedje was. Ja! En de liefde een recept. En dan een kok inhuren en elkaar zingend verslinden terwijl de tijd zich koest houdt.' Als meisje heeft Rachel Stottermaus nooit haar liefde aan Douglas D. durven verklaren. Wanneer ze hem als volwassen vrouw na dertig jaar tegenkomt op straat en de bliksem opnieuw toeslaat durft ze nog steeds niet. Bij wijze van verklaring besluit ze een rokje te maken. 'Wacht maar, voor jou zal ik een rokje maken dat zijn weerga niet kent: met een plooienval van hier tot aan de evenaar en een wervelend vermogen van minstens windkracht acht, een rokje dat je volledig mee zal zuigen, in zal wikkelen en waaraan je domweg niet ontkomen kan.' Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie