Samen oud Ze richt zich op blauw overwaasde ogen kijken me aan. Ogen die niet veel meer zien maar naar ik vrees gedachten kunnen lezen. Mijn gedachten waarover ik me schaam. Samen zijn we oud maar houden geen gelijke tred. Haar krachteloos stijve poten presteren niet meer dan een blokje rond. Ik ga haar voor wachtend op winderige hoeken. Als gast is ze nergens meer welkom sinds ze haar darmen weerloos ontlast. Dan komen de gedachten Die ze niet mag lezen. Ik streel haar kop Zuchtend legt ze zich weer aan mijn voeten. Annie van Kooten-Snaauw 1910-1999 Veel schrijvers kunnen pas met hun dode moeder in vrede verder leven als zij alles hebben opgeschreven. Met deze paradox verleent Kees van Kooten bestaansrecht aan Annie, een ontroerend verslag van de aftakeling en dood van zijn moeder. Hoe zij steeds vergeetachtiger en hulpbehoevender werd, toestemde in een verhuizing naar een verzorgingstehuis, een paar maanden later na een val in coma raakte, en uiteindelijk een zachte dood stierf. En hoe haar zoon om haar treurt, want, 'Men houdt pas ten volle van zijn vader en moeder wanneer zij zijn overleden en ons medelijden blijft onvermindert groeien.' Annie is een prachtig boek, vol ingehouden emotie en ook humor, over een liefdevolle moeder-zoon relatie. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie