"Volgens mij moeten we er nu bijna zijn," hijgde Mark. "Ik..." "Ruik je dat?" viel Sylvia hem in de rede. Haar stem trilde. Mark, die voor haar de trap in de toren opliep, draaide zich om en keek haar aan. "Ben je opeens weer bang?" "Ik ruik dezelfde geur als in het park," zei ze. Mark snoof. "Ik ruik niks. Nou ja, het ruikt hier een beetje muf. Trouwens, in het park heb ik ook niets bijzonders geroken." "Het is de geur die bij de zwanejongen hoort," zei Silvia. "De zwanejongen?" "Ja, die jongen met die vreemde zwanehoed op." "Oh," was het enige wat Mark wist te zeggen. Silvia slikte en zei: "Kom, we gaan verder." Ze waren nog maar een klein eindje verder, toen ze boven hun hoofd opeens stemmen hoorden. Een zware basstem zei: "Geduld, Arman. Ze zijn er bijna." Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie